If the Siddhas of yore who came before Ramalinga Adigal we are told kept everything hush-hush and covered their experiences in paripasai, Ramalinga Adigal brought everything into the open. Agathiyar recently told us the same that we cannot possibly comprehend the songs of the Siddhas and asked us to take up reading the songs of Ramalinga Adigal.
As we have often heard the elders say that "அவனன்றி ஓர் அணுவும் அசையாது", Ramalinga Adigal sings that nothing was his effort and possible without His grace and sheds tears of gratitude.
தற் சுதந்தரம் இன்மை
1. இப்பாரில் உடல்ஆவி பொருளும்உன்பாற் கொடுத்தேன்மற் றெனக்கென் றிங்கே
எப்பாலும் சுதந்தரம்ஓர் இறையும்இலை அருட்சோதி இயற்கை என்னும்
துப்பாய உடலாதி தருவாயோ இன்னும்எனைச் சோதிப் பாயோ
அப்பாநின் திருவுளத்தை அறியேன்இவ் வடியேனால் ஆவ தென்னே.
2. என்னேஎம் பெருமான்இங் கின்னும்அணைந் திலன்என்றே ஏங்கி ஏங்கி
மன்னேஎன் மணியேகண் மணியேஎன் வாழ்வேநல் வரத்தாற் பெற்ற
பொன்னேஅற் புதமேசெம் பொருளேஎன் புகலேமெய்ப் போத மேஎன்
அன்னேஎன் அப்பாஎன் றழைத்தலன்றி அடியேனால் ஆவ தென்னே.
3. பொடிஎடுக்கப் போய்அதனை மறந்துமடி எடுத்தரையில் புனைவேன் சில்லோர்
தடிஎடுக்கக் காணில்அதற் குளங்கலங்கி ஓடுவனித் தரத்தேன் இங்கே
முடிஎடுக்க வல்லேனோ இறைவாநின் அருள்இலதேல் முன்னே வைத்த
அடிஎடுக்க முடியாதே அந்தோஇச் சிறியேனால் ஆவ தென்னே.
4. பாட்டுவித்தால் பாடுகின்றேன் பணிவித்தால் பணிகின்றேன் பதியே நின்னைக்
கூட்டுவித்தால் கூடுகின்றேன் குழைவித்தால் குழைகின்றேன் குறித்த ஊணை
ஊட்டுவித்தால் உண்கின்றேன் உறக்குவித்தால் உறங்குகின்றேன் உறங்கா தென்றும்
ஆட்டுவித்தால் ஆடுகின்றேன் அந்தோஇச் சிறியேனால் ஆவ தென்னே.
5. உடுப்பவனும் உண்பவனும் நானேஎன் னவும்நாணம் உறுவ தெந்தாய்
தடுப்பவனும் தடைதீர்த்துக் கொடுப்பவனும் பிறப்பிறப்புத் தன்னை நீக்கி
எடுப்பவனும் காப்பவனும் இன்பஅனு பவஉருவாய் என்னுள் ஓங்கி
அடுப்பவனும் நீஎன்றால் அந்தோஇச் சிறியேனால் ஆவ தென்னே.
6. சாவதென்றும் பிறப்பதென்றும் சாற்றுகின்றபெரும்பாவம் தன்னைஎண்ணி
நோவதின்று புதிதன்றே என்றும்உள தால்இந்த நோவை நீக்கி
ஈவதுமன் றிடைநடிப்போய் நின்னாலே ஆகும்மற்றை இறைவ ராலே
ஆவதொன்றும் இல்லைஎன்றால் அந்தோஇச் சிறியேனால் ஆவதென்னே.
7. இசைத்திடவும்நினைத்திடவும்பெரிதரிதாம்தனித்தலைமைஇறைவா உன்றன்
நசைத்திடுபே ரருட்செயலால் அசைவதன்றி ஐந்தொழில்செய் நாத ராலும்
தசைத்திடுபுன் துரும்பினையும் அகங்கரித்துத் தங்கள்சுதந் தரத்தால்இங்கே
அசைத்திடற்கு முடியாதேல் அந்தோஇச் சிறியேனால் ஆவ தென்னே.
8. கல்லாய மனத்தையும்ஓர் கணத்தினிலே கனிவித்துக் கருணை யாலே
பல்லாரும் அதிசயிக்கப் பக்குவந்தத் தருட்பதமும் பாலிக் கின்றோய்
எல்லாஞ்செய் வல்லோய்சிற் றம்பலத்தே ஆடல்இடு கின்றோய் நின்னால்
அல்லால்ஒன் றாகாதேல் அந்தோஇச் சிறியேனால் ஆவ தென்னே.
9. கரைசேரப் புரிந்தாலும் கடையேன்செய் குற்றமெலாம் கருதி மாயைத்
திரைசேரப் புரிந்தாலும் திருவுளமே துணைஎனநான் சிந்தித் திங்கே
உரைசேர இருத்தல்அன்றி உடையாய்என் உறவேஎன் உயிரே என்றன்
அரைசேஎன் அம்மேஎன் அப்பாஇச் சிறியேனால் ஆவ தென்னே.
10. இன்பேநன் றருளிஅருள் இயற்கையிலே வைத்தாலும் இங்கே என்னைத்
துன்பேசெய் வித்தாலும் என்செய்வேன் நின்னருளே துணைஎன் றந்தோ
என்பேதை மனமடங்கி இருப்பதன்றி எல்லாங்கண் டிருக்கும் என்றன்
அன்பேஎன் அம்மேஎன் அப்பாஇச் சிறியேனால் ஆவ தென்னே.
(Source: https://www.thiruarutpa.org/)
When we lit the homam, and did abhisegam to Agathiyar's statue on 24 December 2021, while Mahin was dressing him up, I picked up Ramalinga Adigal's "Agaval" and begin to recite it. I could only recite until verse 305 "நாயினுங் கடையே னீயினு மிழிந்தேன் ஆயினு மருளிய வருட்பெருஞ் ஜோதி" when strong emotions came over me and I began to sob. I struggled to continue further but could not go beyond verse 336. I have been reading the Agaval solo and with my family numerous times but never could comprehend it. It was an ordinary song but a melodious one to me back then. But that day it was different for I could feel the words reverb in me bringing me to recall similar experiences. I stopped singing. But to my amazement, Ramalinga Adigal picked up from where I stopped, through a devotee who was present. But what surprised me further was that the words were not from the original text of the "Arutpa" but were coined in real-time by Adigal. As he took us by surprise, we could only record the later path of his song.
என்னுள்ளீல் நீ உன்னுள்ளில் நான் அதுவே அருட்பெருஞ்சோதி,
.. போகமும் யோகமும் அருட்பெருஞ்சோதி,
… நீ கடந்து அறிவே நீ அறியும் அருட்பெருஞ்சோதி,
எல்லாம் செய் சித்தம் சிவனடி சேரும் அதுவே அருட்பெருஞ்சோதி,
ஆண்மையும் பெண்மையும் கலந்தன இறுதியில் வெளிப்படும் வெளிச்சமே அருட்பெருஞ்சோதி,
இவை எல்லாம் தாண்டிக் கடந்தபின் காண்பது அதுவே அருட்பெருஞ்சோதி,
இளமையில் நீ செய்யும் யோகங்கள் யாவும் முதுமையில் சேர்ந்திடும் அருட்பெருஞ்சோதி,
ஜோதியுள் ஜோதி அருட்பெருஞ்சோதி,
குளிர்ந்தது ஜோதி. வெப்பமும் ஜோதி, நீயும் ஜோதி, நானும் ஜோதி, பிரபஞ்சம் முழுதும் ஜோதி, மின்மினி போல் மின்னும் ஜோதி, பரத்தில் இருக்கும் அருட்பெருஞ்சோதி, இப்பரதேசியில் காண்பதும் ஜோதி.
Previously on 14 March 2020 when Ramalinga Adigal came he coined a song for us that I had shared then. It goes as follows,
என் பெருமானே என்னுள் வந்து அருளிய ஜோதி அது...
என் பெருமான் அருளிய ஜோதி அது....
திரை எனும் திரை எனும் என் பெருமான் காட்டிய திரை அது....
என் அருள் அப்பன் அருள் ஜோதி அது...
சீர்ஜோதி அது
பெருஞ் ஜோதி அது...
ஏறும் பெரும் ஜோதி அது.
என்னுள் அது ஏறும்போது திரை அது விலகியது...
என்னுள் அது ஏறும் நிலையில் ஜோதி அது ஜோதி அது...
திரை எனும் திரை அது அருட்பெருஞ்ஜோதி அது...
He went on to show us the way to bring the effulgence within and keep it burning. Ramalinga Adigal comes to ask us to kindle the flame within to burn with such intensity that it shall draw aside the veil or curtain that stands between us and Erai. There is a need to shed the veil or curtain. The means is to light the Jhoti or light or flame in us. "Our Father Agathiyan will come within you to draw the curtain aside. That is the meaning of the song. My Father Agathiyar is in all of you bidding his will. Follow in his path. He shall assist you to drop the veil. Arutjhothi blesses you. Arutjhoti Aandavar blesses you. You are on the right track. Agathiyan shall lead you to Arutjhothi", hails Ramalinga Adigal.
திரை விலக உங்களில் இருக்கும் ஜோதி அதனைச் சுடர்விட செய்யுங்கள். என் அப்பன் அகத்தியன் உங்களுக்குள் வந்து அத்திரையை விலக்கிவிடுவார். அதுவே இப்பாடலின் பொருள். என் அப்பன் அகத்தியன் உங்களுக்குள் இருந்து வழி நடத்தி வருகிறார். அவன் வழியிலே நடந்து வாருங்கள். அத்திரை விலக்குவதற்க்கு அவன் அருள் புரிவான். அருட்ஜோதி உங்களை ஆசீர்வதித்தது. அருட்பெருஞ்சோதி ஆண்டவர் உங்களை ஆசீர்வதித்தார். செல்லும் வழி சரி. அகத்தியன் அருட்ஜோதியை நோக்கி அழைத்துச் செல்வான்.
Previously when Tavayogi came he too asked us to chant the Arutperunjothi mantra. Tavayogi would sing Ramalinga Adigal's plea இன்று வருமோ yearning for the day when he could join the rank and fold of the Siddhas who had merged into the Light. He would automatically cry each time he began to sing this song and bring tears to our eyes too.
இன்று வருமோ நாளைக்கே வருமோ அல்லது மற்றென்று வருமோ அறியேன் எங்கோவே - துன்றுமல வெம்மாயை அற்று வெளிக்குள் வெளி கடந்து சும்மா இருக்கும் சுகம்.
When I sang this verse to Agathiyar, he questioned me asking if I knew its meaning, "வெளிக்குள் வெளி கடந்து" அப்பொருள் அறிவாயா?"
I told him I only knew how to sing but never understood its meaning. Agathiyar says,
"உன்னை நீ முழுதும் அறிந்து உன்னைச் சுற்றி இருக்கும் கணங்கள் அறிந்து எதுவும் நிலை அற்றது என்று நீ அறியும் அத்தருணம் வெளிக்குள் நீயே வெளி கடப்பாய். அத்தருணமே சும்மா இருப்பது."
Agathiyar explains to me that when we fully understand ourselves and gain self-realization; when we understand the Ganangal or Gnanas or "body of attendants or "the company and assemblage or association of men formed for the attainment of the same aims" or "council or assembly convened to discuss matters of religion or other topics" (Source: https://en.wikipedia.org/wiki/Gana); and come to finally realize that nothing is permanent, at that moment we shall enter and remain in the void of space (Vezhi Kadappathu). That is just "being" or Summa Erupathu. Everything dissolves into IT; a state of sunyam or void or silence. When we go within its silence is heard. Mere or sheer existence remains. No labels, forms, or sound. Just existence. This is the state mentioned by Agathiyar.
Agathiyar comes to show the way too. He tells us that for this to take place we need to strengthen our soul power (and the chakras) or Atma Balam. He reminds us not to engage in anything that disrupts or weakens the chakras. He asks us to maintain our composure and never give in to extreme emotions that are likely to disrupt the chakras' health and oscillation that we have painfully worked to strengthen. This monumental task that lies ahead of us is accomplished only by going within. As the layers are peeled and the curtains removed pure understanding dawns upon us on this internal journey.
When Agathiyar came around asking others what they wanted and finally came to me. I had nothing to ask for myself. But as I really wanted to give back to him for all his kindness, compassion, and grace I thought that taking more births and serving him would be the answer. But he questioned me back whether that was what I wanted prompting me to hold back my wish. I knew something was not right. Then I recalled how Tavayogi lamented that people came to him asking to solve their marital, financial, and other petty problems that according to him could be solved by themselves using the brain or arivu. He was saddened that no one had asked for Gnana. I discussed this with Mahin over the phone. The next time he came he told me that I had asked for Gnana, listening to my earlier phone conversation with Mahin. He went on to show the way and the means telling me subtly that that was what we ought to seek from him. Even that he told me was not his to give but that we needed to work for it. I needed to put in the effort.
Later when Ramalinga Adigal came along he asked to continue what I was doing. I asked him how I could repay him for his kindness, compassion, and grace, and he told me the same, that I needed to put in the effort. Giving our best shot and effort in all the tasks allocated to us is a sure way of pleasing them. That is the only thing they ask of us. Then they shall shower the grace that lifts us up without the need for further effort on our part.
We are happy that our gurus are leading us to Arutperunjothi and his worship. We saw the "magic" that this mantra does recently. It summoned Sri Jeganatha Swamigal at his samadhi temple and also the Vaitheeswaran Thaiyalnayagi temple in the Tapah Hospital compound across the road. Just weeks earlier Agathiyar had told this devotee in her Nadi reading to visit the samadhi where Sri Jeganatha Swamigal shall cure her. No wonder Agathiyar told me in the Nadi that the Arutperunjothi mantra was the Maha Mantra.
Hence the best offering a devotee could give to his or her creator is to offer himself/herself. This is the true sacrifice not slaughtering another life or making offers of existing things that in the very first place are his to credit. Even this offering of the self is tainted with ego when we come to understand that the self too is his, to begin with.
